De laatste maand
Door: Thijs
Blijf op de hoogte en volg Thijs
10 Maart 2016 | Zuid-Afrika, Pretoria
Haa Julle,
Het laatste verhaal alweer over mijn geweldige tijd in Zuid-Afrika. Waarmee ik het vorige verslag al eindigde, ik had er nog veel langer kunnen blijven. De laatste maand is een absolute rollercoaster geweest! Maar ook nog een hoop toffe dingen gedaan.
Ondertussen is mijn project helemaal afgesloten. We hebben de graduation show gehad waarbij alle studenten een diploma ontvangen hebben. Er is tijdens die ochtend gesproken door een medewerkster van de RMI welke veel contact hebben bij verschillende bedrijven. Hopelijk kunnen de studenten via haar aan de slag.
Op 13 juni zijn we naar Clackson, Hammond and May, die drie gasten van Top Gear, geweest. Er was een mega EXPO bij met de meest bijzondere auto’s. Ook heel vet was het rondje driften. Er was een parcours uitgezet waar je dan tussen de bomen en pionnen door spinde. Heel vet!
De show zelf was heel tof! Die gasten zijn echt mega grappig en de meest bizarre stunts werden uitgevoerd. ’s Avonds zijn we nog naar het casino geweest.
Op dinsdag waren we alweer vrij. Het was Youth day. Een dag waarop in 1976 Hector Pieterson dood werd geschoten door de politie tijdens een protest tegen het Afrikaanse onderwijs.
Wij zijn die dag naar Jo’burg geweest en hier wat gaan rondkijken. Doordat het Youth day was mocht iedereen onder de 18 gratis binnen bij het apartheidsmuseum. Ik zou geen echte Nederlander zijn als ik degene met de meeste babyface gratis naar binnen lulde.
Het museum was erg indrukwekkend. Wanneer je daar loopt realiseer je je wel dat wij als Nederlanders niet zo trots hoeven te zijn op dat ene internationale woord: Apartheid.
Daarna zijn we naar het hoogste gebouw van Afrika geweest. Leuk om even over de stad te kijken, maar wij waren het er over eens dat ze er meer uit konden halen, maar eens te beginnen met het wassen van de ramen.
Daarna nog naar de SAB Miller experience. Eerst een tour over het ontstaan van bier en de Zuid-Afrikaanse bieren en daarna nog lekker wat biertjes geproefd en toen weer huiswaards. Prima dagje de toerist uitgehangen dus!
De week daarna gingen we weer naar het casino. Er was een festival met streetfood, bier en live muziek. We waren wat aan de late kant dus de biertjes moesten er met een hoog tempo in! ’s Avonds nog even wat gaan gokken en daarna nog stappen in Pretioria!
Ondertussen worden we al veelal herkend en wordt onze fles champagne al gepakt als we richting de bar lopen. Want wie drinkt er nou bier als je voor 10 euro per fles een lekkere fles champagne hebt?
Maar na alle leuke weekenden ontving ik een mail van school. Dat ze mijn plan van aanpak nog eens bekeken hadden en ze er eigenlijk niet vanuit gingen dat ik het ooit nog ging halen. PANIEK!
Er stond nog een hoop op de planning op mijn stage maar dit heb ik per direct allemaal laten vallen.
Na wat dagen op kantoor eraan gewerkt te hebben besloten dat ik een week lang thuis volle bak ging knallen. Geen leuke uitjes meer voor mij dus.
In mijn kamer was geen fatsoenlijke plek om te kunnen werken, dus mijzelf iedere dag opgesloten in Mitchell’s kamer. Na deze week buffelen het allemaal optijd in weten te leveren.
Super opgelucht konden we tijdens mijn laatste weekend naar Mozambique. ’s Ochtends zijn we mega vroeg vertrokken zodat we optijd bij de grens zouden zijn. Hier werden we opgehaald door Enzo, de eigenaar van onze lodge. We zaten in Ponta do Ouro, een stadje wat echt midden in de duinen ligt. Die zelfde avond lagen we nog in de heerlijke warme Indische Oceaan.
’s Avonds lekker uiteten en zouden daarna gaan stappen met Enzo. Met zijn alle gingen we in zijn Jeep op pad. De eerste kroegjes vielen een beetje tegen. Een aantal wilde vroeg naar huis, dus die moesten we terugbrengen maar daarna uiteraard snel terug. Een van de kroegjes was ondertussen lekker druk dus hier bleven we de rest van de avond.
Dit kroegje was trouwens niet meer dan een varanda met een bar in de middle of nowhere. Een paar vrienden van Enzo waren ook mee. Op een gegeven moment hadden wij het allemaal wel gezien. Ik had al 8 uur gereden die dag en was helemaal klaar. Enzo wilde nog niet, dus was een beetje geïriteerd. Toen vervolgens ook zijn raampjes niet meer dicht gingen was hij helemaal gefrustreerd. Dit liet hij ook duidelijk merken in zijn manier van rijden en we vlogen met 80 km/u over de zanderige duinweggetjes. Toen we linksaf gingen hield Enzo hem niet meer op de weg en reden we vol de bosjes in. Doordat er een hekwerk stond verloren we een hoop snelheid en kwamen we uiteindelijk redelijk rustig stil tegen een boom.
We zaten goed vast en moesten los getrokken worden. Iemand die voorbij kwam wilde ons niet helpen omdat Enzo nog rekeningen bij hem open had staan. Toen we net besloten hadden om te gaan lopen kwam er een groep Britse touristen langs die ons los kregen.
De volgende dag hebben we lekker uitgeslapen en ’s middags zijn we gaan quad rijden. Volle bak door duinen scheuren! Echt mega vet! Na wat rondrijden kwamen we aan bij een parcourtje. Hier hebben we zeker een uur rond gescheurd voordag we weer naar huis ging.
Toen naar huis met een recordsnelheid. Met snapchat hielde we de snelheid bij en haalde uiteindelijk dik de 60 km/u over zo’n zandweggetje.
We hadden nog wat tijd over dus zijn even wat gaan drinken bij de lodge en hebben ze daarna ingeleverd. Ik bleek iets te onzuinig gereden te hebben en mijn quad hield er dus mee op, benzine op. Kak, wat nu. Uiteindelijk hebben we mijn quad achter die van PJ en Dewi gehangen met mijn broekriem. Zo hebben we hem dus uiteindelijk terug naar de verhuur gesleept waar we gauw de sleutels ingeleverd hebben en zijn vertrokken. Niemand gezien!
Door al het racen over de soffige weggetjes waren we behoorlijk ranzig. Dus snel onze zwembroeken aan en nog even een plons in de oceaan nemen. We hadden besloten om ’s avonds maar iets rustiger aan te doen dan de avond daarvoor dus hebben we wat gedronken bij de lodge.
De volgende dag hebben we helemaal niks gedaan. We zouden ’s ochtends met Enzo naar de vismarkt gaan, maar dat ging niet door. Dus hebben we heel de dag op het strand gelegen en wat gejeu de boult. Lekker camping gevoel dus! ’s Avonds zou Enzo voor ons koken. Mozambique staat bekend om zijn heerlijke verse vis gerechten. Enzo had ’s middags een grote vis en king prawns gekocht. Samen met een ander clubje Nederlandse studenten hebben wij hier heerlijk van gegeten.
’s Avonds zijn we nog naar een kroegje geweest waar we wat hebben zitten borrelen.
De volgende dag moesten we rond 15.00 uur over de grens zijn. We hadden dus nog even.
Daarom hadden we besloten om vroeg op te staan en te gaan snorkelen met dolfijnen. We waren wat aan de late kant, maar uiteindelijk vlogen we met onze boot over de Mozambicaanse golven op zoek naar dolfijnen. Overal waren we net te laat. Hier en daar zagen we ze wel, maar ze bleven niet echt plakken. Aan boord was het behoorlijk fris wanneer je nat bent en het zonnetje nog niet erg hard schijnt. Uiteindelijk zagen we een grote groep aankomen. Snel allemaal het water in!
Bizar om dat geluid van die beesten te horen. De hele groep zwom onder ons door. Een dolfijn was toch nieuwschierig en maakte een rondje tussen ons zwom vervolgens weer door. Jammer dat we niet echt de interactie gehad hebben, maar het was wel heel speciaal!
Toen nog even op het stand gelegen totdat we toch echt onze spullen moesten gaan pakken en weer naar huis gingen. We werden door Enzo weer bij de grens afgezet en onze tocht naar huis begon weer.
De volgende dag begon het afscheid nemen. Op dinsdag ben ik voor het laatst naar Mabopane geweest. Hier heb ik heel de dag nog gewerkt aan het nieuwe computer lab. Op woensdag had ik een vrije dag en ben ik op pad geweest om mijn souvenirtjes te kopen. Als een stel handelaren hebben Stef en ik over de Chameleon Village market gelopen. Toen de buit binnen was konden we naar huis. ’s Avonds hadden we een diner bij Chrisna thuis. Wauw wat kan onze moeder goed koken!
We hadden haar tijdens een vorig etentje een doosje wijn cadeau gedaan. Stef, Mitchell en ik vrezen dat wij deze uiteindelijk zelf weer opgedronken hebben. Gelukkig kende de taxi de weg naar huis.
Eenmaal thuis was het aardig feest en zijn we met zijn alle gaan stappen. Mijn laatste avond moest goed gevierd worden!
Je kan je voorstellen dat na aardig wat rode wijntjes en een fles champagne ik helemaal klaar was. Toen ik richting de taxi liep besefte ik me dat ik mijn telefoon kwijt was. Heel de boel nog afgezocht maar niks kunnen vinden. Waarschijnlijk gestolen..
Het lastige was dat ik altijd mijn wekker zette omdat Stef zijn telefoon dat niet meer kon. Dit bleek dus ook weer de volgende morgen. We werden om 10.30 uur wakker. Ik zou eigenlijk mijn eindgesprek om 9.30 uur hebben. Ik kreeg dus behoorlijk stress en ben me snel gaan douche en omkleden. Onderweg naar werk hebben Stef en ik de meest slechte smoezen verzonnen maar uiteindelijk bleef het toch bij de waarheid. Mijn telefoon was gestolen en de wekker op Stef zijn telefoon ging niet af. Toen we eenmaal kantoor binnen staptten waren ze vooral erg blij dat we nog leefde. Mijn eindgesprek was niet zo spannend en ze waren super tevreden. Ik was alleen wat snel afgeleid en ze wisten zeker dat ik ADHD heb.
Daarna kon het afscheidsfeestje losbarsten. Stef en ik hadden de dag daarvoor voor iedereen wat Nederlandse kaas gekocht en Mama had een pakketje met wat kleinigheidjes voor ze opgestuurd. Met zijn alle zaten we aan een stuk taart, een wijntje, een kaasje en een hapje! Beste Wine and Cheese en onwijs verwend met leuke cadeaus. Daarna werd het toch tijd om afscheid te nemen. Behoorlijk lastig! Het was, en is, echt een soort familie voor me geworden. Loren en Chrisna hingen bijna uit het raam ‘Houdoe’ naar me te roepen! Heel tof!
We zijn thuis afgezet door Evan, Lorens man, die nog even snel een kopie van mijn paspoort meenam. Zijn broer is advocaat en kon misschien wel wat regelen voor mijn gestolen telefoon.
Daarna snel alles in mijn koffer proppen, even douchen en snel naar richting het vliegveld. Het einde kwam echt in zicht.
Stef en Mitchell brachten me naar het vliegveld. Het werd ondertussen een traditie dat we hier voor vertrek nog wat chickenwings gingen eten bij ons stamrestaurant.
Nog even snel naar de Cell-C om mijn simkaart te laten blokeren en toen richting de douane. Er stond hier een mega lange rij en toen ik er eenmaal doorheen was begonnen ze al om te roepen: ‘Last Call for passanger Mr. Somers.’ Rennen naar de gate dus!
Uiteindelijk stapte ik als laatste in het vliegtuig en kon de terugreis beginnen. Ik had zelfs twee stoelen, maar helaas kan in de A380, je weet wel, zo’n grote, de armleuninkjes niet ingeklapt worden, dus ik kon niet lekker gaan liggen.
In het vliegtuig maar weer verder gegaan met waar ik mee bezig was, biertjes en gintonics drinken.
Onderweg naar Heathrow kon ik niet echt slapen dus heb ik maar lekker filmpjes zitten zijn.
In het vliegtuig naar Schiphol zat ik naast een Indiër. Nadat zij mij bijna vergast hebben in Durban, had ik tijdens deze vlucht de tegenaanval gegegeven, want heel fris rook ik niet meer na zo’n eindsprint op OR Tambo en de lange vlucht. Op Schiphol m’n bagage opgehaald en gauw naar huis.
En dan zit je daar, in de auto naar huis. Uiteraard file, kan ook niet anders in Nederland. Ik merkte dat ik een beetje boos was, boos dat deze onwijs mooie tijd afgelopen was. Eenmaal thuis werd dit gevoel alleen maar ergen en ik besefte me dat ik mezelf echt bezig moest gaan houden de komende tijd. Op zaterdag weer naar Stella Maris geweest en ’s avonds één drankje doen in de stad.
Ja, die kennen we. Dus na een gezellige avond stappen om mijn verjaardag te vieren(welke ik overigens bijna vergeten was) belande ik uiteindelijk bij de eerste hulp! Gat in m’n kop.
Ik was in slaap gevallen tijdens het fietsen en kei hard met mijn achterhoofd op de stoeprand terecht gekomen.
De volgende dag heb ik mijn verjaardag en terugkomst gevierd met familie en vrienden. En dat kan natuurlijk niet op een betere manier dan met een braai!
Op dit moment zitten we alweer in maart 2016. Ik ben een dik half jaar terug en moet nog steeds wennen. De instelling is zo anders, daar zal ik wel nooit aan gaan wennen! Zodra ik kan, ben ik weer weg! Weg naar dit prachtige land waar ik toch wel onwijs verliefd op ben geworden.
Chrisna vertelde op onze eerste stage dag dat ze vooral wilde dat het een life changing period of our lifes zou worden. Nou, dat is gelukt! De allermooiste ervaring die ik ooit gehad heb. Iets wat ik nooit ga vergeten.
Hopelijk mag ik weer ooit zo achter mijn computertje zitten, schrijvend over de geweldige dingen die ik mee maak op een prachtige plek in de wereld.
Bedankt voor het lezen!
Thijs
Het laatste verhaal alweer over mijn geweldige tijd in Zuid-Afrika. Waarmee ik het vorige verslag al eindigde, ik had er nog veel langer kunnen blijven. De laatste maand is een absolute rollercoaster geweest! Maar ook nog een hoop toffe dingen gedaan.
Ondertussen is mijn project helemaal afgesloten. We hebben de graduation show gehad waarbij alle studenten een diploma ontvangen hebben. Er is tijdens die ochtend gesproken door een medewerkster van de RMI welke veel contact hebben bij verschillende bedrijven. Hopelijk kunnen de studenten via haar aan de slag.
Op 13 juni zijn we naar Clackson, Hammond and May, die drie gasten van Top Gear, geweest. Er was een mega EXPO bij met de meest bijzondere auto’s. Ook heel vet was het rondje driften. Er was een parcours uitgezet waar je dan tussen de bomen en pionnen door spinde. Heel vet!
De show zelf was heel tof! Die gasten zijn echt mega grappig en de meest bizarre stunts werden uitgevoerd. ’s Avonds zijn we nog naar het casino geweest.
Op dinsdag waren we alweer vrij. Het was Youth day. Een dag waarop in 1976 Hector Pieterson dood werd geschoten door de politie tijdens een protest tegen het Afrikaanse onderwijs.
Wij zijn die dag naar Jo’burg geweest en hier wat gaan rondkijken. Doordat het Youth day was mocht iedereen onder de 18 gratis binnen bij het apartheidsmuseum. Ik zou geen echte Nederlander zijn als ik degene met de meeste babyface gratis naar binnen lulde.
Het museum was erg indrukwekkend. Wanneer je daar loopt realiseer je je wel dat wij als Nederlanders niet zo trots hoeven te zijn op dat ene internationale woord: Apartheid.
Daarna zijn we naar het hoogste gebouw van Afrika geweest. Leuk om even over de stad te kijken, maar wij waren het er over eens dat ze er meer uit konden halen, maar eens te beginnen met het wassen van de ramen.
Daarna nog naar de SAB Miller experience. Eerst een tour over het ontstaan van bier en de Zuid-Afrikaanse bieren en daarna nog lekker wat biertjes geproefd en toen weer huiswaards. Prima dagje de toerist uitgehangen dus!
De week daarna gingen we weer naar het casino. Er was een festival met streetfood, bier en live muziek. We waren wat aan de late kant dus de biertjes moesten er met een hoog tempo in! ’s Avonds nog even wat gaan gokken en daarna nog stappen in Pretioria!
Ondertussen worden we al veelal herkend en wordt onze fles champagne al gepakt als we richting de bar lopen. Want wie drinkt er nou bier als je voor 10 euro per fles een lekkere fles champagne hebt?
Maar na alle leuke weekenden ontving ik een mail van school. Dat ze mijn plan van aanpak nog eens bekeken hadden en ze er eigenlijk niet vanuit gingen dat ik het ooit nog ging halen. PANIEK!
Er stond nog een hoop op de planning op mijn stage maar dit heb ik per direct allemaal laten vallen.
Na wat dagen op kantoor eraan gewerkt te hebben besloten dat ik een week lang thuis volle bak ging knallen. Geen leuke uitjes meer voor mij dus.
In mijn kamer was geen fatsoenlijke plek om te kunnen werken, dus mijzelf iedere dag opgesloten in Mitchell’s kamer. Na deze week buffelen het allemaal optijd in weten te leveren.
Super opgelucht konden we tijdens mijn laatste weekend naar Mozambique. ’s Ochtends zijn we mega vroeg vertrokken zodat we optijd bij de grens zouden zijn. Hier werden we opgehaald door Enzo, de eigenaar van onze lodge. We zaten in Ponta do Ouro, een stadje wat echt midden in de duinen ligt. Die zelfde avond lagen we nog in de heerlijke warme Indische Oceaan.
’s Avonds lekker uiteten en zouden daarna gaan stappen met Enzo. Met zijn alle gingen we in zijn Jeep op pad. De eerste kroegjes vielen een beetje tegen. Een aantal wilde vroeg naar huis, dus die moesten we terugbrengen maar daarna uiteraard snel terug. Een van de kroegjes was ondertussen lekker druk dus hier bleven we de rest van de avond.
Dit kroegje was trouwens niet meer dan een varanda met een bar in de middle of nowhere. Een paar vrienden van Enzo waren ook mee. Op een gegeven moment hadden wij het allemaal wel gezien. Ik had al 8 uur gereden die dag en was helemaal klaar. Enzo wilde nog niet, dus was een beetje geïriteerd. Toen vervolgens ook zijn raampjes niet meer dicht gingen was hij helemaal gefrustreerd. Dit liet hij ook duidelijk merken in zijn manier van rijden en we vlogen met 80 km/u over de zanderige duinweggetjes. Toen we linksaf gingen hield Enzo hem niet meer op de weg en reden we vol de bosjes in. Doordat er een hekwerk stond verloren we een hoop snelheid en kwamen we uiteindelijk redelijk rustig stil tegen een boom.
We zaten goed vast en moesten los getrokken worden. Iemand die voorbij kwam wilde ons niet helpen omdat Enzo nog rekeningen bij hem open had staan. Toen we net besloten hadden om te gaan lopen kwam er een groep Britse touristen langs die ons los kregen.
De volgende dag hebben we lekker uitgeslapen en ’s middags zijn we gaan quad rijden. Volle bak door duinen scheuren! Echt mega vet! Na wat rondrijden kwamen we aan bij een parcourtje. Hier hebben we zeker een uur rond gescheurd voordag we weer naar huis ging.
Toen naar huis met een recordsnelheid. Met snapchat hielde we de snelheid bij en haalde uiteindelijk dik de 60 km/u over zo’n zandweggetje.
We hadden nog wat tijd over dus zijn even wat gaan drinken bij de lodge en hebben ze daarna ingeleverd. Ik bleek iets te onzuinig gereden te hebben en mijn quad hield er dus mee op, benzine op. Kak, wat nu. Uiteindelijk hebben we mijn quad achter die van PJ en Dewi gehangen met mijn broekriem. Zo hebben we hem dus uiteindelijk terug naar de verhuur gesleept waar we gauw de sleutels ingeleverd hebben en zijn vertrokken. Niemand gezien!
Door al het racen over de soffige weggetjes waren we behoorlijk ranzig. Dus snel onze zwembroeken aan en nog even een plons in de oceaan nemen. We hadden besloten om ’s avonds maar iets rustiger aan te doen dan de avond daarvoor dus hebben we wat gedronken bij de lodge.
De volgende dag hebben we helemaal niks gedaan. We zouden ’s ochtends met Enzo naar de vismarkt gaan, maar dat ging niet door. Dus hebben we heel de dag op het strand gelegen en wat gejeu de boult. Lekker camping gevoel dus! ’s Avonds zou Enzo voor ons koken. Mozambique staat bekend om zijn heerlijke verse vis gerechten. Enzo had ’s middags een grote vis en king prawns gekocht. Samen met een ander clubje Nederlandse studenten hebben wij hier heerlijk van gegeten.
’s Avonds zijn we nog naar een kroegje geweest waar we wat hebben zitten borrelen.
De volgende dag moesten we rond 15.00 uur over de grens zijn. We hadden dus nog even.
Daarom hadden we besloten om vroeg op te staan en te gaan snorkelen met dolfijnen. We waren wat aan de late kant, maar uiteindelijk vlogen we met onze boot over de Mozambicaanse golven op zoek naar dolfijnen. Overal waren we net te laat. Hier en daar zagen we ze wel, maar ze bleven niet echt plakken. Aan boord was het behoorlijk fris wanneer je nat bent en het zonnetje nog niet erg hard schijnt. Uiteindelijk zagen we een grote groep aankomen. Snel allemaal het water in!
Bizar om dat geluid van die beesten te horen. De hele groep zwom onder ons door. Een dolfijn was toch nieuwschierig en maakte een rondje tussen ons zwom vervolgens weer door. Jammer dat we niet echt de interactie gehad hebben, maar het was wel heel speciaal!
Toen nog even op het stand gelegen totdat we toch echt onze spullen moesten gaan pakken en weer naar huis gingen. We werden door Enzo weer bij de grens afgezet en onze tocht naar huis begon weer.
De volgende dag begon het afscheid nemen. Op dinsdag ben ik voor het laatst naar Mabopane geweest. Hier heb ik heel de dag nog gewerkt aan het nieuwe computer lab. Op woensdag had ik een vrije dag en ben ik op pad geweest om mijn souvenirtjes te kopen. Als een stel handelaren hebben Stef en ik over de Chameleon Village market gelopen. Toen de buit binnen was konden we naar huis. ’s Avonds hadden we een diner bij Chrisna thuis. Wauw wat kan onze moeder goed koken!
We hadden haar tijdens een vorig etentje een doosje wijn cadeau gedaan. Stef, Mitchell en ik vrezen dat wij deze uiteindelijk zelf weer opgedronken hebben. Gelukkig kende de taxi de weg naar huis.
Eenmaal thuis was het aardig feest en zijn we met zijn alle gaan stappen. Mijn laatste avond moest goed gevierd worden!
Je kan je voorstellen dat na aardig wat rode wijntjes en een fles champagne ik helemaal klaar was. Toen ik richting de taxi liep besefte ik me dat ik mijn telefoon kwijt was. Heel de boel nog afgezocht maar niks kunnen vinden. Waarschijnlijk gestolen..
Het lastige was dat ik altijd mijn wekker zette omdat Stef zijn telefoon dat niet meer kon. Dit bleek dus ook weer de volgende morgen. We werden om 10.30 uur wakker. Ik zou eigenlijk mijn eindgesprek om 9.30 uur hebben. Ik kreeg dus behoorlijk stress en ben me snel gaan douche en omkleden. Onderweg naar werk hebben Stef en ik de meest slechte smoezen verzonnen maar uiteindelijk bleef het toch bij de waarheid. Mijn telefoon was gestolen en de wekker op Stef zijn telefoon ging niet af. Toen we eenmaal kantoor binnen staptten waren ze vooral erg blij dat we nog leefde. Mijn eindgesprek was niet zo spannend en ze waren super tevreden. Ik was alleen wat snel afgeleid en ze wisten zeker dat ik ADHD heb.
Daarna kon het afscheidsfeestje losbarsten. Stef en ik hadden de dag daarvoor voor iedereen wat Nederlandse kaas gekocht en Mama had een pakketje met wat kleinigheidjes voor ze opgestuurd. Met zijn alle zaten we aan een stuk taart, een wijntje, een kaasje en een hapje! Beste Wine and Cheese en onwijs verwend met leuke cadeaus. Daarna werd het toch tijd om afscheid te nemen. Behoorlijk lastig! Het was, en is, echt een soort familie voor me geworden. Loren en Chrisna hingen bijna uit het raam ‘Houdoe’ naar me te roepen! Heel tof!
We zijn thuis afgezet door Evan, Lorens man, die nog even snel een kopie van mijn paspoort meenam. Zijn broer is advocaat en kon misschien wel wat regelen voor mijn gestolen telefoon.
Daarna snel alles in mijn koffer proppen, even douchen en snel naar richting het vliegveld. Het einde kwam echt in zicht.
Stef en Mitchell brachten me naar het vliegveld. Het werd ondertussen een traditie dat we hier voor vertrek nog wat chickenwings gingen eten bij ons stamrestaurant.
Nog even snel naar de Cell-C om mijn simkaart te laten blokeren en toen richting de douane. Er stond hier een mega lange rij en toen ik er eenmaal doorheen was begonnen ze al om te roepen: ‘Last Call for passanger Mr. Somers.’ Rennen naar de gate dus!
Uiteindelijk stapte ik als laatste in het vliegtuig en kon de terugreis beginnen. Ik had zelfs twee stoelen, maar helaas kan in de A380, je weet wel, zo’n grote, de armleuninkjes niet ingeklapt worden, dus ik kon niet lekker gaan liggen.
In het vliegtuig maar weer verder gegaan met waar ik mee bezig was, biertjes en gintonics drinken.
Onderweg naar Heathrow kon ik niet echt slapen dus heb ik maar lekker filmpjes zitten zijn.
In het vliegtuig naar Schiphol zat ik naast een Indiër. Nadat zij mij bijna vergast hebben in Durban, had ik tijdens deze vlucht de tegenaanval gegegeven, want heel fris rook ik niet meer na zo’n eindsprint op OR Tambo en de lange vlucht. Op Schiphol m’n bagage opgehaald en gauw naar huis.
En dan zit je daar, in de auto naar huis. Uiteraard file, kan ook niet anders in Nederland. Ik merkte dat ik een beetje boos was, boos dat deze onwijs mooie tijd afgelopen was. Eenmaal thuis werd dit gevoel alleen maar ergen en ik besefte me dat ik mezelf echt bezig moest gaan houden de komende tijd. Op zaterdag weer naar Stella Maris geweest en ’s avonds één drankje doen in de stad.
Ja, die kennen we. Dus na een gezellige avond stappen om mijn verjaardag te vieren(welke ik overigens bijna vergeten was) belande ik uiteindelijk bij de eerste hulp! Gat in m’n kop.
Ik was in slaap gevallen tijdens het fietsen en kei hard met mijn achterhoofd op de stoeprand terecht gekomen.
De volgende dag heb ik mijn verjaardag en terugkomst gevierd met familie en vrienden. En dat kan natuurlijk niet op een betere manier dan met een braai!
Op dit moment zitten we alweer in maart 2016. Ik ben een dik half jaar terug en moet nog steeds wennen. De instelling is zo anders, daar zal ik wel nooit aan gaan wennen! Zodra ik kan, ben ik weer weg! Weg naar dit prachtige land waar ik toch wel onwijs verliefd op ben geworden.
Chrisna vertelde op onze eerste stage dag dat ze vooral wilde dat het een life changing period of our lifes zou worden. Nou, dat is gelukt! De allermooiste ervaring die ik ooit gehad heb. Iets wat ik nooit ga vergeten.
Hopelijk mag ik weer ooit zo achter mijn computertje zitten, schrijvend over de geweldige dingen die ik mee maak op een prachtige plek in de wereld.
Bedankt voor het lezen!
Thijs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
